Insulina jest wydzielana przez trzustkę i ma za zadanie zbijać cukier, gdy wykroczy on poza normę (co najczęściej ma miejsce po posiłku). Jeśli niewystarczająco przykłada się do wykonywania swojego obowiązku, czyli jest oporna – mamy insulinooporność, czego rezultatem jest zbyt duży poziom cukru we krwi, ponieważ nie został on w odpowiednim czasie odpowiednio zbity. Wysoki poziom cukru we krwi po posiłku to stan przedcukrzycowy. Z kolei sytuacja odwrotna, gdy insulina jest,,nadpobudliwa” i po posiłku rośnie za szybko w porównaniu do cukru (więc zbyt mocno go zbija) nazywana jest hiperinsulinemią. Najczęściej wiąże się to z niedocukrzeniem, czyli spadkiem cukru poniżej normy referencyjnej (medyczna nazwa tej przypadłości to hipoglikemia). Insulinooporność często widoczna jest już w badaniu zrobionym na czczo. Aby upewnić się, czy my także cierpimy na to zaburzenie, wystarczy wpisać parametry glukozy i insuliny na czczo do specjalnego kalkulatora, który nosi nazwę,,HOMA-IR”, dostępnego w internecie. Z kolei stwierdzenie kolejnych zaburzeń metabolicznych, spośród wyżej wymienionych, jest już nieco bardziej wymagające. Musimy zarezerwować sobie wtedy aż 2 godziny w grafiku, ponieważ polega ono na 3 – krotnym zbadaniu stężenie glukozy i insuliny w krwi: najpierw na czczo, a następnie po godzinie i dwóch od wypicia roztworu z 75 g glukozy, rozpuszczonej w wodzie. Roztwór ten nie jest obojętny dla trzustki, dlatego, aby jej nie nadwyrężać, nie zaleca się wykonywania tego badania częściej niż raz na pół roku.
Zaburzenia gospodarki glukozowo – insulinowej w skrócie
